Hoe mijn dagen zich vullen

Ik ben nu tweeëneenhalve week in Songololo en deze week was goed gevuld met verschillende activiteiten. Het maakt me blij dat zich begint af te tekenen waar en hoe ik kan aansluiten bij de behoeften van deze en gene partij. Ik houd me nu met voornamelijk drie dingen bezig.

Vorige week ben ik begonnen met drie morgens aanwezig te zijn op de gezondheidspost die bij deze parochie/missie hoort. Ik maak vooral veel praatjes met de tien mensen die er werken: een arts, zeven verpleegkundigen, een laborant en twee vrouwen voor de poets. De verpleegkundigen hebben allemaal extra taken die ze ter plekke hebben geleerd, zoals het assisteren bij een operatie of narcose toedienen, het doen van bevallingen of de apotheek bestieren. Tot nu toe doe ik links en rechts mee met het werk van vooral de verpleegkundigen zodat ik ondertussen allerlei vragen kan stellen, samen met regelmatige gesprekken met de arts krijg ik zo langzaam een beeld van hoe het hier reilt en zeilt. De fysieke toestand van de post is zeer erbarmelijk, bovendien is er een slechte watervoorziening en geen elektriciteit! Dat motiveert natuurlijk geenszins maar er kan ook eens opgeruimd worden (overal oude kapotte apparatuur, dozen met oude dossiers en verlopen medicijnen) en met weinig middelen kan wel wat aan meer hygiëne gedaan worden. Vandaag maakte ik de tafel schoon in de consultatieruimte. Dat maakt meteen een andere indruk. Ik voel me gelukkig vrij en ook welkom om zomaar iets te doen. Hoewel ik wat gewend ben valt mijn mond soms open van verbazing. Bijvoorbeeld, de sterilisator van de operatiekamer is al lang kapot. De instrumenten inclusief operatiedoeken worden nu bij de bakker in de oven geschoven… Enerzijds zie je dit soort van creatieve oplossingen en anderzijds een soort van apathie omdat men grote verbeteringen wil en daar geen geld voor is. Waarschijnlijk ga ik volgende week een workshop doen met het personeel om wat creativiteit los te peuteren en ideeën te genereren ter verbetering van hun diensten. Ik ben erg benieuwd hoe dat zal gaan…

Dan ben ik betrokken geraakt bij een pas gestarte vrouwengroep die door middel van het maken van zeep en een soort van kleine oliebollen samen geld willen verdienen om vooruit te komen. Het is ook de bedoeling dat we een aantal thema’s zoals opvoeding en gezondheid van kinderen, huishouden, hygiëne en ‘vrouwenzaken’ met elkaar gaan bespreken.  Ik had het geluk dat er hier vorige week een animatrice uit Kinshasa was die een start heeft gemaakt met de groep en ik nu verder kan assisteren. Vandaag waren we bij elkaar om opnieuw zeep te maken. Eerst een uur wachten totdat de eerste vrouwen aankomen. Maar een dolle boel met uiteindelijk 17 door elkaar pratende vrouwen. Als het ‘serieus’ wordt gaat het natuurlijk in de eigen taal, mij verbouwereerd in het midden latend. Uiteraard is het beheren van het geld van de groep een issue en ook het voorzitterschap door een van de vrouwen. Een heel boeiend gebeuren. Zeker om te zien hoe de vrouwen met elkaar gaan samenwerken en de  rol die ik hierin kan spelen. Ik heb er lol aan. Volgende week gaan we op hun verzoek koekjes (Nederlandse biskwietjes) leren bakken die ze dan weer kunnen verkopen. Misschien bouwen we wel een oven hier op het terrein waar we ook een lokaal van de paters hebben gekregen voor onze bijeenkomsten.

En dan ons huishouden. Ook daar begin ik een rol te spelen. Afgelopen week had ik mijn eerste keukendienst. Maman Nsona (een jaar of zestig) die hier al lang werkt, zeven dagen per week, kan zo een dag in de week op haar eigen veld werken. Of, niets doen. De keuken is een ruimte met een paar houtskoolbranders, een wasbak en een paar rekken met potten en pannen en wat levensmiddelen. Er staan zakken met ongedopte pinda’s, er liggen maniokwortels en een tros bakbananen op de grond. Niets kent een orde in ieder geval geen orde zoals wij die kennen. Het is zo schoon als mogelijk zal ik maar zeggen. Toch had ik op de twee vuurtjes een lekkere maaltijd gemaakt, wel zonder foufou dat we al elke dag eten.
Gisteren heb ik met pater Betuel de kasten in de eetkamer schoongemaakt. Zijn we een dag mee bezig geweest. Alles uitgepakt aan erfenis uit oude vervlogen tijden van de Belgische missionarissen. Niet te geloven, een heel servies uit de jaren zeventig. Maar kasten zo vies, een hele familie kakkerlakken is verhuisd… ondertussen maken we plannen hoe we keuken en eetkamer kunnen reorganiseren en opknappen.

Voilà, dat is het voor het moment. Hoop dat ik morgen in Kimpese, ook voor inkopen, dit kan verzenden.

Veel liefs en tot weer!!!
Marjan