ZO DICHTBIJ

ZO DICHTBIJ WAS IK NOOIT

Zo dichtbij en met de Afrikanen leefde ik nooit eerder. En niet eerder kwam ik zo dichtbij mezelf misschien. Het is een mond vol en enigszins verwarrend en dat is het ook!

Hoezo? Ik werkte en leefde toch eerder in Burkina Faso en Uganda? Ik was er beide keren ongeveer drie jaar, voor een organisatie voor ontwikkelingssamenwerking. Ik was er met man en later onze kinderen. We hadden ons werk en sociale contacten met de mensen ter plekke. Maar we hadden vooral elkaar. En er waren ook altijd andere Nederlanders of Europeanen in de buurt om mee uit te wisselen, te sporten en te spellen. Ik ben nu de enige blanke in de wijde omtrek. Op een albino meisje na dat ik soms tegenkom. Veel kinderen roepen me na als ik in Songololo rondwandel: "mundele mundele" (blanke blanke) of ze rennen huilend weg als ik in de buurt kom, omdat ze bang voor me zijn. En ook hier kruipen ze dan onder moeders rok.
Tijdens mijn vorige verblijven hadden we een eigen huis met de nodige voorzieningen, niet luxe maar toch. Nu leef ik in een kamer in tweeën gedeeld: slaap/was gedeelte en een kleine voorkamer/huiskamertje met een salontafeltje en drie stoelen. Het is tegelijk de enige privacy die ik heb. Mijn kamer ligt tussen die van pater Berthier en pater Betuel, en de voorraadkamer en eetkamer daarnaast. Het gebouw met onze kamers ligt schuin tegenover de kerk, ongeveer 30 meter, en andere gebouwen van de parochie. We eten en werken samen, met ieder zijn eigen activiteiten. Aan tafel eet ik wat de lokale pot schaft, behalve op de dinsdag dan eten de paters wat ik aan creativiteit met lokale voedingsmiddelen op tafel weet te zetten.  Het sociale leven speelt zich voor mij grotendeels af op deze meters. Hoewel ik inmiddels ook uitnodigingen krijg voor bezoekjes. Heel fijn!

Als ik me wil verplaatsen is er geen eigen auto. Ik reis met openbaar vervoer zoals iedereen. In oude bakken van auto's die soms aangeduwd moeten worden als de rit begint. En waarin we met minimaal zes passagiers zitten. Met twee op de stoel voorin en vier achterin. Je zit dus bij elkaar op schoot. En dat is met de hitte hier een bijzondere ervaring kan ik je zeggen.

Zo dichtbij was ik nooit....!

Maar dit zijn vooral uiterlijke aspecten zou ik bijna zeggen. De nabijheid zit hem vooral in de gastvrijheid, het aanwezig mogen zijn en meedoen. Ik 'bemoei' me op de gezondheidspost met het reilen en zeilen vooral op een ontdekkende, vragende manier. Geen probleem, altijd blij om elkaar weer te zien. De net gestarte vrouwengroep neemt me als vanzelfsprekend op. Elke dag nemen we deel aan de mis en groeten we elkaar na afloop, maken een praatje, wensen elkaar een goede dag en we zien elkaar soms later op een bijeenkomst. Je wordt deel van een soort van dagelijks ritme en samenkomen.

Ik spreek nooit mijn eigen taal. Gedachten en gevoelens probeer ik zo goed mogelijk in het Frans gezegd te krijgen. Maar als het er op aan komt spreken de mensen om me heen hun eigen favoriete taal en heb ik het nakijken.

Om mee af te sluiten. Malaria is hier het meest voorkomende gezondheidsprobleem. Het ging dus ook niet aan mijn deur voorbij, waarom ook?Zaterdagavond geconstateerd en meteen behandeld op de gezondheidspost ;-)
Ik was daardoor even niet zichtbaar in het dagelijks leven met elkaar. Maandagmorgen stonden tien vrouwen aan mijn bed om te zien hoe het toch met me was en me beterschap wensend...

Het Afrikaanse leven zo eenvoudig maar moeizaam, ongeordend en vies. Maar het leven wordt tot in de kern doorleefd en het leeft van alle kanten!!! Met veel hoop en  plezier. En ik, ik leef mee.
Het kan je zomaar in verwarring brengen. En dat doet het, zo dichtbij.