Tijd en moeite

Dag allemaal,

 Er is weer veel gebeurd. Op het moment dat ik dit verhaal wilde plaatsen kwam een kind bij me met een buil op haar hoofd. Het bleek een van de kinderen te zijn die het weekend weg was geweest voor een uitwisseling in een ander dorp. De vrachtwagen, waar ze mee reisden,was op 200 m van hier tegen een boom gereden. Door een technisch probleem bleek later. Er waren zo 'n zeventig kinderen en begeleiders betrokken. Ik was ineens weer verpleegkundige die spuiten zette, assisteerde bij kleine chirurgie en links en rechts kinderen en ouders probeerde te troosten. Gelukkig viel de ernst mee. Drie kinderen hebben breuken. Een aantal met een wond en kneuzingen maar het merendeel zonder schade. Betuel,een van de paters die mee was kwam binnen met zijn witte pij onder het bloed, Hij kreeg hechtingen in de kin en heeft rugpijn. Hij krijgt persoonlijke verzorging .... ;-). Het hield me even bezig.

TIJD EN MOEITE !
Na wel bijna drie weken geloof ik probeer ik weer online te komen, Het valt niet mee. Op de eerste plaats wil ik iedereen bedanken voor de reacties op mijn vorige blogs. Speciaal op de laatste die bij verschillende mensen wel wat losmaakte aan zorgen , vragen en opmerkingen en vooral mee-leven. Ook dank voor alle felicitaties met mijn verjaardag.
Op dit moment ben ik na de malaria weer helemaal fit, al heel snel trouwens, en ben ik aan 'de tweede helft' bezig. Tenminste zo voelt het voor me. Waren de eerste weken vooral een kennismaking met het dagelijkse leven en een aantal activiteiten, nu ben ik toch wat dieper verzeild geraakt in met name het gezondheidscentrum. Het ging zo’n beetje vanzelf. Hoewel de dingen hier eigenlijk bijna nooit vanzelf gaan… alles kost tijd én moeite…! Hoe kan ik daar wat over vertellen?

Die tijd en moeite zit hier zo verweven in het hele leven: de cultuur, (hiërarchische) relaties, leefomstandigheden en economie. Het is lastig te ontrafelen. Maar, je wordt er elke dag mee geconfronteerd. Onze vrouwengroep hier bijvoorbeeld. We zijn inmiddels met iets meer dan dertig en hebben daarom drie groepen gemaakt. Elke groep heeft een vertegenwoordigster die de groep aan moet vuren en communiceert met het comité, het ’bestuur’ zal ik maar zeggen met een voorzitster, een penningmeester enz. We zijn al bijna twee weken bezig om opnieuw zeep te maken. We hebben al drie keer een dag afgesproken. En elke keer als we dan na de mis in de vroege ochtend bij elkaar komen om voorbereidingen te treffen om in de namiddag te fabriceren zijn er ongeveer acht vrouwen. Dat is op zich geen probleem maar niemand heeft dan bijvoorbeeld een emmer mee (nodig om de natron in te verdunnen, alles in te roeren). En is er geen palmolie gekocht; blijkt die hier op dat moment niet voorhanden of zou een boer die brengen en aan ons verkopen maar heeft dat niet gedaan of denkt de een van de ander dat die er voor zou zorgen of wacht men gewoon totdat de voorzitster of ik die olie en andere zaken aanreiken. Men wacht gewoon af… totdat het voor elkaar komt ... of niet. En dat niet, lijkt (ik zeg lijkt) ook geen probleem te zijn, want zo is het leven. Je hoopt elke dag dat er ’s avonds wat te eten is (en de meeste mensen eten slechts een keer per dag, ‘s avonds) maar daar ben je nooit zeker van. Dat je zelf invloed kunt uit oefenen op het resultaat door initiatief te nemen, oplossingen te bedenken en samen te werken is een heel leerproces. Zeker als het gaat om een gezamenlijk resultaat, zoals bij de vrouwengroep, dat de eerste tijd nog geen geld oplevert. Voor mij om af en toe dol van te worden want ik denk: zo moeilijk is het niet, actie! Of ik schiet hardop in de lach want ik zie de mensen naar mij, dat blanke mens, kijken die net als de oude missionarissen wel als Sinterklaas zal gaan uitdelen.
Wat zit er achter? Gebrek aan creativiteit en organisatiekracht? Of, onmacht en ongeluk? Of is het ‘gewoon’ een heel andere mindset?

En dan is er morgen weer een dag. Hoogstwaarschijnlijk met zijn eigen tegenvallers. Je kunt bijvoorbeeld ziek wakker worden, of je kind. Is er dan geld om naar de dokter te gaan? En je moet eigenlijk naar je werk, je veld of bent voorzitster van een groep die die dag zeep zal maken. Er moet schoolgeld betaald worden, daarvoor moet je toch eerst een paar zakken pinda’s van je veld halen en verkopen of palmolie maken. Je stuurt op een gegeven moment iemand weg met die zakken naar een markt om ze te verkopen maar die strandt onderweg omdat die oude vrachtwagen waar hij opgekropen is langs de weg blijft staan en een deel van de vracht verloren heeft. Of, de staat betaalt je salaris niet uit. En ga zo maar door.

MAAR… er is altijd hoop en zolang je leeft ben je blij dat je leeft. Die blijheid is werkelijk bewonderenswaardig. Tijd wat is tijd. Tijd is geld zeggen wij en tegenwoordig hebben we het over familietijd, tijd om te ontspannen: quality time. Tijd heeft hier een andere dimensie (zie ook hiervoor) en lijkt niet te tellen. Je kunt eindeloos wachten op mensen. Geen Hollands kwartiertje maar een Congolees uur zou ik willen zeggen. Beginnen we om 15.00 uur met zeep maken dan komen de eerste vrouwen tegen 16.00 u en beginnen we zo om 16.30 u. En dan mag het ook lang duren. Schijnbaar niet gehinderd door andere plannen en afspraken.

Op zondagmorgen komen voor mij, tijd en blijheid, ondanks alle moeite van het leven, bij elkaar. De Heilige mis. Ze begint om 7.30 u. Als er dan al mensen zijn… Ze druppelen binnen tijdens het eerste uur. Dat lijkt ook niet zo'n punt want de mis kan met gemak drie uur duren en al naar de tijd vordert wordt het enthousiasme groter. Er wordt veel gezongen en op het ritme van de muziek bewogen. Aan het einde is er één blije massa die het leven en de bron daarvan bezingt en danst. Wonderbaarlijk !

Veel lieve groeten aan ieder vanuit een zeer warm Songololo

Marjan