Zwarte paters in witte toog

Kennen wij van vroeger nog onze paters in zwarte toog. Ik die opgroeide in het katholieke zuiden van ons land in ieder geval wel. Nu leef ik met twee zwarte paters die geregeld in witte toog rondlopen. Soms met een brede zwarte band om hun middel met daarin gestoken hun Oblaten kruis… Op andere momenten lopen ze met een overall aan of een korte broek…

Een van de twee, pater Berthier, is de pastoor van de parochie St.Jozef, die zich over tientallen kilometers uitstrekt met ik geloof zo’n 200 dorpen. Ga er maar aan staan. Hij is eindverantwoordelijk voor het pastorale werk, de liturgie en de diensten die aan de parochie zijn verbonden zoals ook de gezondheidspost hier. Natuurlijk concentreert het werk zich nu in de eerste maanden op de missiepost en Songololo zelf. Hij is veel in overleg met anderen en voortdurend aan het organiseren en duidelijk ‘de baas’.

De andere pater heet Betuel. Hij is een jaar geleden priester gewijd en dit is zijn eerste missie. Een enthousiaste jonge hond, met alle respect. Een vrolijke maar ook zeer serieuze man als het aankomt hoe het er in de katholieke leer aan toe moet gaan. Hij is degene die, naast natuurlijk het pastorale werk, de kamers heeft opgeknapt, in de brandende zon stenen sjouwt en groene perken aanlegt. Lang leve de bloemenzaden die ik heb meegebracht. We hebben een gezamenlijke missie om al het oude hier op te fleuren.

In de goede week, al snel na mijn aankomst, stond de kerk in al zijn glorie wel erg in het middelpunt. Natuurlijk. Maar alle vieringen werden tot op de Roomse letter uitgevoerd en daar heb ik me een beetje doorheen moeten worstelen. Zeker omdat vieringen hier zomaar uren in beslag nemen.  Er waren echter ook mooie en voor mij nieuwe onderdelen, zoals de voetwassing van twaalf mensen door de priesters op witte donderdag. En op paaszondag de vrouw die in het centrum van de belangstelling staat omdat Jezus een vrouw uitstuurde om de boodschap van zijn verrijzenis te vertellen. Het was feest, groot feest, met vrouwen al dansend met hun gaven door de kerk. Ik ben dan graag van de partij. 

Inmiddels zijn we weer in een gewoon ritme beland. We eten met elkaar, hebben ieder ons werk, wisselen uit over onze activiteiten, doen de afwas, … Onze achtergrond, ervaringen en voorkeuren verschillen enorm en soms geeft me dat als Europese vrouw een eenzaam gevoel. Ondanks dat ik wel met veel zorg omringd wordt! Inmiddels stortregent het na een zeer warme dag, Betuel brengt me een paraplu zodat ik dadelijk nog enigszins droog met laptop en al in mijn kamer aankom….