Onderweg naar.... Songololo

Eindelijk in de gelegenheid twee verhalen te publiceren in een cybercafé in Matadi waar we een dag zijn om kennis te maken met de bisschop en anderen. Het moet snel.... Hopelijk maken jullie het allemaal goed!
Komt de eerste.

.Eindelijk is het zover. Na een week in Kinshasa met vrienden ga ik met de bus naar Matadi, havenstad. De bus zal voor mij een stop maken in Songololo.

Ik sta om kwart over vijf op, sla mijn koffer dicht, eet wat en vertrek met pater Abel Nsolo, de provinciaal van de Oblaten hier in Congo en Angola, naar de plek van vertrek in de wijk Limete. Daar is men al druk met het wegen van de bagage van de eerste passagiers. Koffers gaan op het dak van de bus. Mijn koffer onderin om straks niet alles los te hoeven maken als ik uitstap. Ik heb een fijne plek voor in de bus met z’n drieën op een bankje maar ik kan mijn benen strekken. We nemen afscheid.
Natuurlijk, zou ik bijna zeggen, wordt ik nog eens uit de bus gehaald door een ambtenaar van immigratie. De man is gelukkig heel correct, ik laat hem mijn paspoort zien en het is klaar. Geen gezeur over geld. Wow, zo kan het ook. Inmiddels vult de bus zich met mensen en vooral al hun handbagage. Ik verbaas me er altijd over wat mensen hier naast hun koffer nog meer mee hebben. Gratis dan wel. Tassen worden overal, op, onder en in gestopt.  Na anderhalf, twee uur vertrekken we dan toch.

Er moet nog getankt worden en dat is een klein probleem omdat het de dag voor de reis ‘ ville morte’ was in Kinshasa. Dode stad, dwz alle activiteiten waren stilgelegd omdat de oppositie gevraagd had dit uit protest te doen. Ook uit veiligheidsoverwegingen blijven mensen thuis want de politieke situatie is licht ontvlambaar… Dus er was niet genoeg diesel op de eerste twee tankstations die we aandeden want niet bevoorraad.

Al vertrekkende werden we beziggehouden door een 'pasteur' die een lange, lange donderpreek over ons uitstortte. Een pasteur is geen pastoor zoals het woord doet vermoeden maar zomaar iemand, een man die zich van de ene op de andere dag voorganger in de kerk van het ontwaken ‘église de reveil’ heeft benoemd en zijn geld verdiend met preken. Beter gezegd door voortdurend te schreeuwen en mensen op te zwepen. Het was niet de eerste keer dat ik dit meemaakte. Hij reed mee tot aan de rand van de stad, haalde zijn geld op en verdween weer.

Eindelijk buiten de stad kwam er ook een einde aan de files, en de vele straatverkopers die voortdurend eten, drinken, broekriemen, zeep, zonnebrillen of telefoonkaarten om op te laden door de open ramen en deur naar binnen steken. We maken nu toch echt kilometers… met een stevige chauffeur aan het stuur en een staande bijrijder die uit de open deur hangt. Ik geniet van de ambiance en de praatjes met mijn buurman. Onderweg krijgen we nog een droog broodje en een flesje cola of sinas aangeboden. Heerlijk. We maken ergens nog een stop waarbij we bij het uitstappen weer worden overvallen door mensen met hun koopwaar. Dan natuurlijk ook op zoek naar een latrine, wc. Ondanks de voorzorgen nog niet zo gemakkelijk met rugzak, handtas en lange broek…. En dan arriveren we na een paar uur in Songololo.

Het is bijna half twee. Pater Berthier staat me op te wachten. Mijn koffer verschijnt zonder problemen maar onder de olie onder uit de bus. Blij om elkaar na een jaar of vier weer terug te zien leggen we nog een paar kilometer af naar de missiepost, de parochie St.Joseph. Het is opnieuw een heel warm welkom midden op een snikhete dag, onder een boom met uiteraard een fles bier en pinda’s en daarna een warme maaltijd. Soms denk je dat je ontploft, van de warmte en blijdschap…..