Trots op mezelf!

Ik word al een grote meid. Ik kan zelf met het hier gebruikelijke vervoer op stap. Dat wil zeggen op trajecten die ik inmiddels een beetje ken hier in deze onmetelijke stad van ongeveer 15 miljoen mensen. Ik ging op bezoek naar mijn vriendin Adrienne en haar vier kinderen. Haar man overleed bijna vier jaar geleden en het is overleven met elkaar. 
Niet ver van hier nam ik plaats in een personenauto. Nadat ik hardop had geroepen waar ik naar toe wilde om te weten waar er zich een auto -taxi- temidden van velen bevond voor die richting. Er sloten nog drie andere mensen aan. Ik had niets bij me behalve wat geld in mijn BH.

Ik moest een overstap maken op ‘Lemba Super’ en dat is even spannend. Want je komt aan bij een rotonde/kruispunt waar het hartstikke druk is en er op verschillende plaatsen taxi’s staan die allemaal verschillende kanten op gaan. Verder wemelt het er van de straatverkopers en andere mensen. De chauffeurs of de bijrijders als het een mini busje betreft maken met hun hand een bepaalde beweging om aan te geven waar ze naar toe gaan en schreeuwen daarbij de naam van de bestemming. Daar snap ik niet veel van… maar voor de richting Adrienne moest ik verder in een tuk tuk. Waarschijnlijk geïmporteerd uit of in ieder geval nagemaakt zoals in Thailand. Niet te moeilijk dus. Ik voer een gesprek, half en half, met twee jonge meiden die met  me op de  achterbank  zitten. Door het gehobbel en straatlawaai lukt dat nauwelijks. Ze waarschuwen me  als ik op de bestemming, halfweg een lange straat, ben aangekomen.  Christo staat me daar op te wachten. Helemaal verbaasd dat ik vrolijk en zonder kleerscheuren arriveer…

En wat hadden we plezier samen die middag ondanks die ellendige armoede!